یادداشت امیرمحمد حبیب پوریان

        به نام نامی بر نامه؛ 
به راستی،  چه کسی این ابریشم هارا،  دوخت این لباس در اورده؟ واژگانی که چونان روز ها،  در غروب،  به شب می پیوندند،  صفت را عقد خود می کنند،  و اسم را می شکنند، و لوح نرم،  و لطیفی را،  از کلاف ها،  و از قلم ها،  و از جوهر ها،  پدید می اورند،  به زیبایی ماه تابان و شب تاب های راهبان،،،، 
گسسته از  پاره سخن های لطیف و نغز و نکویش،  محوری که بر پیش و پس  احمد باشد،  چه خوش است،،،،  بر سنگسار احمد (ص) میگرید و بر زنهار محمد (ص)  و ناتوانایی ابوجهل ها و ابولهب ها و ابو سفیان ها،  می خندد