یادداشت باران نویریان

        موضوع و زاویه دید روایت‌های کتاب جدید و جالبه. من این کتاب رو فقط بیرون از خونه و اکثراً توی مترو خوندم. بعداز اینکه نویسنده قصه‌ی آدم‌ها رو از سال‌های نود و خورده‌ای مترو می‌گفت سرم رو بلند می‌کردم و به آدم‌ها نگاه می‌کردم، سعی می‌کردم قصه‌شون رو پیدا کنم و روی رفتارشون دقیق بشم. تجربه‌ی جالبی بود و کمکم کرد جایگاه آدم‌های توی مترو برام از غریبه‌های همیشه خسته با نگاه‌های ترسناک به آدم‌های دردکشیده و پر از داستان عوض بشه. ایده‌‌های خیلی خوبی هم از این مدل نوشتن گرفتم. امیدوارم من هم یک‌روزی جسارت این‌جور روایت کردن‌ها رو پیدا کنم.

با همه‌ی خوبی‌هاش نتونستم کتاب رو تموم کنم، چون همون‌جوری که قبل از خریدنش فکر می‌کردم، این‌همه روایت از آدم‌های رندوم توی خیابون خوندن ممکنه حوصله‌ت رو سر ببره. شاید بعدتر دوباره برگشتم و تمومش کردم.