یادداشت

        *بسم الله الرحمن الرحیم*

پرویز دیوان بیگی بازیگر باسابقه سینما و شهدخت فیروزکوهی دختر در فرنگ تحصیلکرده ای  که مدت هاست با اینکه اورا شهدخت دیوان بیگی بخوانند کنار آمده؛)پیشنهاد بازی در فیلم برای شهدخت تلنگری میشود  که به یادبیاورد چقدر در این سال ها خودش را فراموش کرده. و با بازگشت دختر کوچک خانواده داستان روند دیگری میابد(شخصیت اصلی داستان بیشتر آذر است!)


   روند تک خطی داستان را دوست داشتم. ولی خب بعضی جاها کسل کننده میشد. احساس میکردم این کتاب از ابتدا با این هدف که فیلمنامه بشود نوشته شده. خصوصا پایان بندی داستان، که تقریبا تمام فاکتورهای فیلم های دو دهه اخیر ایران را دارد.(ولی با پایان خودفیلم تا حدودی تفاوت دارد:/)
   شخصیت پردازی داستان خوب و به اندازه بود، و پرشخصیت بودن داستان هم برایم جذاب بود.

حقیقتش نظر خاصی برای این کتاب ندارم، به نظرم آنقدرها کتاب پربحثی نیست«:
   از خواندنش پشیمان نیستم، اما کتابی نیست که صددرصدی بتوانم به کسی پیشنهادش کنم. (اگر نخواندید هم نخواندید:/)

پ.ن: اگر فیلمش را هم بیینید داستان دستتان می آید.