تکرار کلمات واقعا میره رو مخ آدم. ضمن اینکه ما نفهمیدیم چرا انقدر سهراب سپهری با اون اتاق آبی احساس صمیمیت می کرده و بهش شخصیت میداده.
چیز جدیدی که از این کتاب یادگرفتم این بود که مدارس قدیم با الان فرق زیادی ندارن. و آدم های بزرگ در چارچوب مدارس نگنجند. کتاب بیشتر کشمکش سهراب با معلم ها و معاون هاش بود تا پرداختن به شاعری و نقاشی.