یادداشت نیما اکبرخانی

        قطعا به خوبی -شما بخوانید تلخی - کتاب های دیگه ای که از خانم الکسیویچ خونده بودم نبود . نمی دونم خوشحال باشم بابتش یا ناراحت . .همینی بود که هست دیگه کاریش نمی شه کرد . 
کتاب یه سلسله مصاحبه ست با قربانیان حادثه اتمی چرنوبیل . از آدم هایی که خیلی اتفاقی و نا خواسته اونجا زندگی می کردن تا داوطلب هایی از ارتش و آتش نشانی و هزار و یک سازمان دیگه که جونشون و کف دت گذاشتن و رفتن تا  بقیه رو نجات بدن . آدم هایی که اغلب یکی دو هفته بعد از حادثه داخل تابوت هایی مهر وموم شده از جنس سرب رفتن . تابوت ها ده یا 15 متر زیر زمین قرار گرفت و بعدش تا سطح روش بتن ریخته شد . وحشتناکه ؟؟؟؟ نه اگر جنگ چهره زنانه ندارد و آخرین شاهدان  رو از همین نویسنده خونده باشین اینا چیزی نیست که شما رو بترسونه . برای قلم الکسیویچ اینا عادیه .