یادداشت شیدونگ

        یک رمان خیلی خیلی خیلی بد! اگه همنوایی شبانه ی ارکستر چوب ها و وردی که بره ها می خوانندِ رضا قاسمی رمانه پس این چیه اگه این رمانه پس اونا چی ان.‏ به نظر من که وقت خودتونو تلف نکنید همچین متن بی مایه ای رو بخونید. محض رضای خدا حداقل چهار تا تصویر به یاد مووندنی هم نداشت که آدم دلش نسوزه... واقعا چرا نمی خوایم دست از سر ادا و اصول هایی که توی داستان نویسی مد شده برداریم؟


پ.ن: راستی اون بخش های مربوط به باشگاه ورزشی که دیگه نهایت کلیشه بود... دیگه کلیشه ای تر از این نمی شد.‏