یادداشت محمد ابراهیم آبادی

        کتاب در مورد معماری معاصر با کلامی منتقدانه است. در مقدمه کتاب به فضای انتقادی در معماری ایران نقدهای قابل توجهی وارد شده. از نظر نگارنده گفت‌وگو که نقد به شدت به آن وابسته است در معماری ما همواره دچار اختلال بوده. از مهم‌ترین عوامل این اختلال فقدان واژگان متعین است که در پی فقدان مرجع معنایی مشخص پیش آمده. نبود این توافق تئوریک با همراهی نگاه ایدئولوژیک به پیچیدگی مسئله گفتگو و نقد می‌افزاید. زمانیکه پای نظام‌های ارزشی به گفتگو باز می‌شود دیگر بحث درباره پروژه‌ای خاص نمی‌تواند شکل گیرد و جدالی بی پایان بر سر مباحثی ورای پروژه مانند دعوای چپ و راست یا معماری اخلاقی و معماری خودآیین به‌وجود می‌آید. این سیاه و سفید شدن مسئله به حذف لایه‌های بینابینی و مهم موجود در اثر می‌انجامد.
آدورنو  در بیان دیدگاه زیباشناختی خود می‌گوید هر کدام از پروژه‌های ساخته شده محصول جدال بین نیروهای بیرونی و درونی اثر هستند. از طرفی جهان درونی و قواعد و نیروهای درونی است که یک اثر را قائم به ذات می‌کند. از طرف دیگر اثر در ارتباط با جهانی بیرونی خود یعنی با مخاطب، فرهنگ، سیاست و اجتماع درگیر است.
"مماس با اثر" نگاهی است به تاریخ معاصر در آثار معمارانی چون سیحون، امانت و میرمیران که با نگاه نقد درون ماندگار، یعنی نقد اثر به جای نقد مولف یا نیات او شکل گرفته است. این نگاه وام‌دار نقد ادبی فرمالیستی  روسی است که با فهم گرینبرگ از فرم تفاوت جدی دارد.
این کتاب شامل یازده فصل است که در هرکدام بنایی که نویسنده انتخاب کرده را توضیح داده. نویسنده در نقد آثار گریزی به انواع مختلف بناها داشته است. بازه این بناها از نمازخانه تا مجتمع فرهنگی تجاری، از مهمان خانه تا فروشگاه کفش کودک گسترده است.