یادداشت کمال عزیزی

        این کتابو دوس دارم من، و نکته‌ای که خیلی مهمه به نظر من اینه که، اگه دقت کنید اورول تو ۱۹۸۴ میگه: حقیقت رو از مردم پنهون می‌کردن ولی تو این کتاب هاکسلی میگه تو دنیایی مدرن حقیقت به جایی می‌رسه که نه تنها پنهون نمی‌کنند بلکه اصلا برای مردم مهم نیست. یعنی با شرایطی که به وجود آومده و سبک زندگی که مردم دارند اصلا حقیقت براشون مهم نیست. 

این حرفش‌رو من خیلی قبول دارم، با گسترش پوچ‌گرایی که از قرن‌ ۱۸، ۱۹ به اینور شاهدش هستیم این نوشته‌های هاکسلی و اورول رو بهتر می‌تونیم بفهمیم و به یه جورایی هم دارند اینو نشون می‌دن.