یادداشت عطیه عیاردولابی

        دشمن پیام جالبی داره. چیزهایی که همه می‌دونیم. بالایی‌ها جنگ راه میندازن و پایینی‌ها مجبورن به پیاده کردن خواسته‌های اونها با جان و عمرشون. سربازی که رفته جنگ حتی اگر از نظر جسمی کاملا سالم برگرده، هیچ‌وقت اون آدم سابق نمیشه. روانش و عمرش از دست رفته این وسط.

پیام کتاب واضحه: جنگ بده.

اما...
این دست کتاب‌ها یه امّای مهم دارن. به همون اندازه که جنگ بده، دفاع لازم و واجبه. اینطور کتاب‌ها تو کشورهایی نوشته میشن که سال‌هاست جنگی رو از نزدیک تجربه نکردن. آخرین جنگ جدی‌شون همون جنگ جهانی دوم بوده و از بعد اون تو مرزها و قاره‌ی خودشون در صلح بودن. اگر هم جنگی بوده یا راه‌انداختن برای کشورهای دور بوده. پس نمیشه فرمولی که اونا تو صلح و رفاه و خوش‌خیالی برای خودشون می‌پیچن، ما هم برای خودمون بپبچیم. مایی که تو غرب آسیا لحظه به لحظه با اخبار جنگ و ترور و تجزیه و کودتا و انقلاب و خیزش درگیریم. ما اینجا محتوایی لازم داریم که وطن‌دوستی و حفظ وطن رو برامون نهادینه کنه؛ که ما رو ضدجنگ‌های عافیت‌طلب و ترسو و شعاری بار نیاره؛ که بدونیم جنگ بده اما دفاع واجبه تا کشورمون و مردممون بمونن... مثل همه چند هزار سالی که موندن.