یادداشت شقایق خانجانی

        چیزی که در مورد سبک نگارش بکمن خیلی توجه منو جلب کرده اینه که یه جوری مینویسه که انگار خودش اون شرایطو تجربه کرده.
مهم نیست داستان در چه مورده، کاراکتراش و نحوه‌ی ارائه شدنشون باعث میشه خیلی احساس نزدیکی کنم و وسط صفحه‌های کتاب گم بشم.
کاراکترای کتابای بکمن آدمای اطرافمونن، همینه که باورپذیرشون میکنه. همینه که دوست داشتنیشون میکنه.
دوست داشتم کتابو. و بغض آخرش... کاش انقدر خوب نمیتوشت که انقدر غمگین نمیشدم.