یادداشت ضحی مختارزاده

         قشنگ بود. کتاب را که خواندم، یاد بعضی از خاطرات خودم افتادم، شاید باورپذیر نباشد، اما این حس ها را در کودکی و بزرگسالی تجربه کردم. 
الان درک می کنم جریان چیه، اما بچه که بودم، گاهی عذاب وجدان داشتم که نمی توانم آن طور که بعضی دوستانم می خواهند،  باشم.
این خوب است که بچه بداند هیچ عیبی ندارد که مثل دوستانش پرجنب و جوش باشد، یا بفهمد این عادی است که بعضی دوستانش پرانرژی نیستند