برای اولین بار خاطرات یک شهید را خواندم که از اول تا آخر تعریف از او بود و دافعه پیدا نکردم. شاید به دلیل علاقه بیش از حدم به حاج حسین همدانی بود که واقعا هیچکس جز خوبی از او به یاد ندارد، شاید هم لحن صادقانه اثر. از بخت خوب راوی، همسر شهید، او را از کودکی می‌شناخته است!
