یادداشت روشان

        این مواجهه با غصه مواجهه‌ای بود که من خیلی دیر پیداش کردم. یعنی وقتی دیگه بزرگسال محسوب می‌شدم و کودک نبودم. یعنی سال‌های زیادی در حال قایم کردن غم بودم. هنوزم گاهی اینکارو می‌کنم. شاید یکی از اولین بارهایی که فهمیدم می‌شه غصه رو پذیرفت اتفاقا با انیمیشن inside out بود. غم ،مثل همین کتاب، شخصیت داشت و می‌تونست دوست داشتنی و بغلی باشه. الان که کتابو خوندم و تصاویرشو نگاه کردم به این فکر می‌کنم که اگه یه کودک از سن کم این چنین مواجهه‌هایی رو پیدا کنه چقدر زندگیش متفاوت می‌شه؟ اگه من خیلی زودتر غصه‌م رو بغل می‌کردم چقدر با الان فرق داشتم؟ 

«شاید غصه فقط می‌خواهد مطمئن شود که او هم مثل همه پیش تو جایی دارد.»