یادداشت motahare ghaderi

        وه که چه کتاب غلیظی بود.از اول تا آخرش شیرین بود.خوندنش خیلی چیزا به من یاد داد و همینطور بهم نشون داد که چه همه چیزا هست توی تاریخ اسلام و سیره ی اماما که اپسیلونی راجع بهش نمی دونستم .
منِ بعد از خوندن این کتاب یه فرقای قشنگتری داره با اون منِ قبلیه. لااقلش این شوقِ ایجاد شده ست.این کلیت و دورنماییه که قبلا نمی دونستم و حالا می دونم.
  میدونم که چیزی که بعد از 250 سال مبارزه ی ائمه با حکومت هایِ طاغوتی زمان خودشون  به دست اومده.یه پیروزیِ قاطعه.قاطع و مطلق! با درد و رنج و خونریزی همراه بوده،با مظلومیت و تقیه و شهادت همراه بوده و شاید از دور به نظر برسه که :چقدر حیف کاش اینجوری پیش نمی رفت تا به یه پیروزی ختم می شد ولی نتیجه ی نهایی رو که می بینی متوجه میشی که این یه پیروزی بوده.یه پیروزی بزرگ، که: تموم اون پادشاهان بی چشم و روی ظالم با همه ی تلاششون نتونستن آل علی رو منفور کنن.نتونستن اسلام رو ریشه کن کنن،نتونستن از خودشون چیز خوبی به یادگار بذارن،همه شون مرده ن ،به تلخی،به حقارت،به مرگِ پست،بدون اینکه چیز خوبی ازشون  به جای بمونه و حالا بعد از این همه سال تنها چیزی که نصیبشون میشه لعن و دشنامه و حس انزجاری که با شنیدن اسمشون تو دل آدما به وجود میاد ؛اما بر عکس امامانِ ما با همه ی اون شکنجه ها و مظلومیت ها،زندان رفتن ها و بازخواست شدن ها و اون 
 شهادت ها الان محبوبن،نامشون فراموش نشده،سیره شون فراموش نشده،عشقشون باعث پیشرفته،عشقشون تعالی بخشه، و راهشون ادامه داره و دینی که تبلیغ می کردند،توی این زمونه ی تلخ  و تاریک که نفرت و جنون از در و دیوارش می باره، مثل یه رگه ی نور اشباع راهشو پیدا میکنه و به دل آدمایی می رسه که مشتاقشن.این پیروزی نیست؟ این اسلامی که تر و تمیز موند و آغشته به چندیدن نسخگی نشد؟ آغشته به حماقت های انسانی و تحریف های عجیب غریب نشد؟
 آدم با یکپارچه دیدن این تاریخ و با کنار هم گذاشتن این پازل که تنهابه یک چیز اشاره می کنه ،وجودش پر از آرامش و امید میشه.
یه ثمره ی دیگه هم داشت خوندن این کتاب:ارزش انقلابمون برام صد برابر شد و نگاهم از اون نگاه قبلی به یه نگاه پیشرفته تر آپگرید شد!یسسس!