یادداشت مریم کمالی پور راوری

        چون شرفی خبوشان خودش ورامینیه به احساسات جاری توی کتاب خیلی اطمینان دارم و اصلا نقطه قوت کتاب هم همین درگیری احساسی که برای مخاطب ایجاد میکنه. شخصیت دختر غاضریه نقطه قوت طرح داستانه ولی توی پرداخت به نقطه ضعف تبدیل شده. ورود هاش، مخصوصا دیالوگ هاش خوب توی متن ننشسته و اون مرموز بودنی که ازش انتظار میره و اصلا برگ برنده شه توی همون صفحات ابتدایی با توضیحات زیاد و نابه جا از دست میره. در کل از اون کتاباییه که میدونی خوب نیس، میدونی کلی اشکال داره، میدونی نویسنده ش قابلیت ده برابر بهتر نوشتنو داره ولی بازم دوسش داری:)