یادداشت شکیبا غزنوی

        یادداشت کتاب منِ او

اولین اثری بود که از آقای امیرخانی میخوندم. 
پنجاه صفحه اول رو با کسالت خوندم، اما به ناگاه کتاب به طرز عجیبی برام جذاب شد. 
داستان از سال ۱۳۱۲ شروع میشه و توصیف هایی که از سبک زندگی آدمها در اون زمانه میشه از نقاط قوت این کتابه.
 یکی از جذابیت های این کتاب از نظر من فصل بندی اون و اسم گذاری فصل هاست، که در ابتدا با ابهام همراهه ولی آخرهای کتاب شفاف میشه‌.
ناپیدا بودن مرز بین خیال و واقع از نکات چالشی این کتاب به حساب میاد‌ که باورپذیری اون رو کمتر میکنه. به خصوص در فصل های آخر. صادقانه بخوام بگم آخرهای کتاب حس میکردم دارم داستان یک فیلم هندی رو میخونم:))

اما نگارش بی نظیر، شخصیت پردازی ، فضا سازی بی نظیری که این قلم داشت من رو وادار به همراهی تا انتها کرد.
به طور کلی شوق و ذوقی که در فصل های ابتدایی تا نیمه کتاب داشتم، در فصل های انتهایی ریزش کرد اما در نهایت کتاب برام دوست داشتنی بود.
داستان تلخی های بی شماری هم داره که ممکنه برای خواننده آزار دهنده باشه.
به نظرم تنها نقطه ضعفی که داشت، داستانش بود که جا داشت پرداخته تر باشه.