صمیمی، این اولین صفتی است که می‌شود برای این کتاب استفاده کرد. عمواصغر عبداللهی در اینجا از تجربه‌های نگارشی خودش گفته و این کار را هم طوری صمیمانه و خودمانی مطرح کرده که یک نفس می‌خوانی و تازه بعد از تمام شدن جربان خواندن می‌فهمی در یک کلاس درس فوق‌العاده شرکت کرده‌ای
