یادداشت Milad Rezaie

        «مرگ همیشه حضور داشت؛ چرا که نومه‌نوری‌ها هنوز تشنه زندگی بی پایانِ بدون تغییر بودند، همان ‌گونه که در پادشاهی کهن‌شان و از این جهت آن را از دست دادند.
پادشاهان مقبره های ساختند شگرف‌تر از خانه های زندگان و بر طومارهایی که تبارها برآن ثبت میشد، نام های قدیمی را گرامی تر از نام پسران شمردند. فرمانروایان بی فرزند در تالارهای کهن، خود را به نسب‌شناسی سرگرم کردند، مردان نحیف در پستوهای پنهان اکسیرهای قوی ساختند، یا در برج های بلند سرد به پرسش از ستارگان مشغول شدند. و آخرین پادشاه از سلسله آناریون هیچ وارثی نداشت»

‏این بخش از «دو برج» که فارامیر از گذشته سرزمین های گاندور، روهان و سرنوشت شاهان و مردم «نومه‌نور» برای فردو میگه، یکی از بهترین بخش های که تالکین نوشته، خلاصه ای از سرنوشت تمام سلسله های پادشاهی در تاریخ جهان هستش