یادداشت آروشا دهقان

        کتاب‌های بسیار بهتری با موضوع مشابه خواندم. نتونستم بفهمم چرا انسان در جست‌وجوی معنا از اون‌ها معروف‌تره.
البته که خواندش خالی از لطف نیست اما به نسبت آوازه‌ای که داره، اصلا انتظارم رو برآورده نکرد. خیلی از مطالب تکرار چیزهایی بود که همیشه شنیدیم. بیان و نوع نگاه هم چندان خاص نبودند. 
منظورم این نیست که واقعیت باید فدای داستان بشه. روشنه که موضوع آشویتس و اردوگاه‌های کار یک چیز ثابته. مشکلم با کتاب این بود که نویسنده نگاه خاص خودش رو نداشت. یعنی منی که اونجا نبودم هم اگر بخوام از اردوگاه‌ها حرف بزنم همین‌هایی رو میگم که فرانکل گفته. 
پس چه فرقی هست بین من و کسی که این‌ها رو تجربه و لمس کرده؟