یادداشت مهدی باقری

        نوزدهمین کتاب صفر چهار 
مولر با زبانی غنی، تیزبین و درخشان، جهان خفقان‌آور ترس را باز می‌سازد؛ جایی که احساس دیده‌شدن، مراقبت دائمی و شکاک بودن به دیگران، تمام روابط انسانی را آلوده می‌کند و اعتماد را از میان می‌برد. ترس در این کتاب نه به‌عنوان یک حادثه، بلکه به‌مثابه وضعیتی مزمن و ساختاری معرفی می‌شود؛ ترسی که در رفتار، زبان و حتی شوخی‌ها لانه کرده است. اما در دل این تاریکی، مولر به کارکرد نجات‌بخش شوخی و طنز سیاه نیز توجه دارد؛ ابزاری که نه فقط برای تاب‌آوردن، بلکه برای مقاومت زیرپوستی در برابر سرکوب عمل می‌کند. کنایه و طنز در آثار او سلاح‌های بی‌صدا اما برنده‌ای هستند که مرزهای سلطه را می‌لرزانند.