یادداشت محمد فائزی فرد

        شهریار آینده کار ویژه‌ای نیست. ادبیاتش قابل‌اعتنا نیست، پیچیدگی‌های داستانی ویژه‌ای ندارد، حتی پیرنگ عجیب و غریبی هم ندارد. اما خواندنی است.
داستان به‌شدت ساده و سر راست است. ایده هم ایده ی ساده‌ای است. البته منظورم از ساده، این نیست که می‌شود همه‌چیز را حدس زد. اتفاقا نویسنده در غافلگیرکردن تبحر دارد. منظورم از ساده این است که هر شاخ و برگی جز ماجرای اصلی داستان، با قیچی زده شده است. تا جایی که برای من بزرگسال، داستان به یک طرح می‌ماند تا داستانی واقعی.
اما چرا خواندنی است؟ چون بوی خوبی می‌دهد. :)) منظورم بوی دوران کودکی و نوجوانی است. بوی وقتی که با خواهر و برادرتان بازی می‌کردید و بازی‌ها درواقع بیان قصه‌های قهرمانی بود.
خلاصه که این کتاب برای آن دوران‌هاست و احتمالا اگر کمی زودتر می‌خواندمشان، خیلی بیشتر لذت می‌بردم.