یادداشت ریحانه شهبازی

        عاشقانه‌های تلخی که روایت اندوه آدما بود ...
فکر میکنم میتونست خیلی بهتر از اینا باشه، اگه کامران رسول‌زاده برای چاپ شعرهاش گزینشی عمل میکرد. تکرار مفاهیم تو خیلی از شعرهاش ملموس بود و حتی تو بعضی، از الفاظ عیناً مشترک استفاده شده بود. مثلاً در مورد دو شعر، میشد یکی از این دو رو انتخاب کرد، یا با ترکیب‌شون به یه شعر منسجم رسید.
با این حال، خوشحالم از خوندن‌ش و آشنا شدن با کامران رسول‌زاده؛ مرسی از لیلی. :‌)

«باید در اوج بمیرم؛
در اوج بلندترین قله‌های جهان
آنجا که وقتی
آوازه‌ام بپیچد به باد و برسد به موهات،
مرده باشم
از حسرت تماشات ...»