یادداشت حسین درویش‌خادم

        اوایل فکر می‌کردم حقش خیلی کمتر از شهرتشه. اما هرچی رفت جلوتر و به فضای کتاب بیشتر عادت کردم، ارتباط بیشتری هم گرفتم و پسندیدمش. حال‌خوب‌کن بود. اما بازهم نکتهٔ بعضی از یادداشت‌ها رو نگرفتم. شاید هم مشکل از منه.
یه ایراد دیگه هم تصاویر رندوم بود. درسته نویسنده سعی کرده به زبان دورهٔ قاجار بنویسه -اون هم نه همه‌جاش به‌نظرم- اما تصاویر واقعاً بی‌ربط و اضافی بودن.
به‌هرحال از معدود کتاب‌هایی بود که احتمالاً قراره بیشتر از یه بار بخونمش. شما هم بخونید. :)