یادداشت ریحانه شهبازی

        شعرهای فاضل نظری رو دوست دارم و برام دلنشینن، اما «کتاب» بدیع بودن آثار قبلی رو نداشت. اگر از چند غزلی که هنوز هوشمندی‌های دلچسبی داشتن بگذریم، صنایع ادبی و مضمون‌ها الگوی قابل پیش‌بینی و مشخصی داشتن. در کل فکر می‌کنم بعد از سه‌گانه (اقلیت، آن‌ها و گریه‌های امپراتور) فاضل تا حدی مدل خودش رو تکرار کرد. حتی بعضی واژه‌ها و تشبیه‌ها مثل تعبیر «آیینه» هم بارها تکرار شده. البته اینکه بتونیم بگیم صاحب سبک شده گام مثبت و مهمیه، اما در صورتی که حداقل محتوا و دغدغه‌های جدیدی رو مطرح کنه. 

«ضمیر مشترک»
مدام در سفر از خویشتن به خویشتنم
هزار روحم و در یک بدن نمی‌گنجم
ضمیر مشترکم، آنچنان که «خود» پیداست
که در حصار تو و ما و من نمی‌گنجم...