یادداشت عین راء

        همه چیز این کتاب تمیز است. یک عاشقانه تمیز. یک صبر تمیز. یک روایت تمیز. 

روایت همسر شهید علیرضا توسلی از تولد خودش تا یکی دو سال بعد از شهادت همسرش. 

بیشتر از همه دو چیز در این کتاب برایم پررنگ بود. یکی عاشقانه تمیزی که وجود داشت و این عاشقانه، خیلی در چشم من پررنگ بود. نامه هایی که شهید برای همسرش می نوشته و دست به قلم بودن همسر شهید و نوشتن هایش، بنظرم خیلی کار قشنگ و زیبایی بود. یکی هم صبر و استقامت و پیگیری شهید و خانواده اش و کم نیاوردن هایشان در مشکلات مختلف. یکی اش زخم زبان هایی که می شنیدند و دم برنمی آوردند.

همسر شهید، خود شهید، خانواده شهید، مظلومند. آن قدر مظلوم که این مظلومیت حتی در کلمات هم انعکاس شدیدی پیدا نکرده است. یعنی به گمانم اگر کسی این خاطرات را داشت و می خواست روی آن مانور بدهد، خیلی بیشتر از این ها می توانست اشک بگیرد از مخاطب اما یا راوی نخواست یا نویسنده، به هر حال این مسئله آن قدر جلوه نکرد و روی آن تمرکز نشد. و این به نظر من خوب است. خیلی خوب است. قطعا همسر شهید خاطراتی دارند که در این کتاب هم نیامده است و آن ها جلوه بیشتری از مظلومیت و سختی این بزرگوار دارد و حس می کنم نخواسته است بروز بدهد و تنها در چند کلمه مختصر همه را آورده که سختی کشیدیم! همین. و این روحیه مقاوم، ستودنی است. خدای متعال ما را قدردان این شهدا و خانواده های عزیز قرار بدهد.

نوع تعامل شهید با همسرش برای جذاب بود. مختصات رفتاری اش شاید چون به بیست و چند سال قبل برمیگردد مربوط باشد و یا به این که بالاخره این عزیزان در کشور ما خود را مهاجر می دانند اما هر چه که هست، رفتارهای جالبی بوده و دوستش داشتم. و همسر شهید هم با ایشان تعامل جالبی داشته. 

عاشقانه ای که به خط همسر شهید در مطلع کتاب آمده هم هنوز در ذهنم زنگ می زند! ببخش که خاطرات من زودتر از تو بیرون آمد.

مطالعه کتاب برای خانم ها که حتما ضروری است و برای آقایان متوسطه دوم به بالا هم جذاب است.