یادداشت محمدرضا ایمانی

        بیاید روراست باشیم؛ موعود ما موعود تنخ نیست و ما هم بنی اسرائیل نیستیم. ده ها و بلکم صدها شاخصه موعود ما رو از موعود کتاب مقدس و خودمون رو از نسل یعقوب (ع) جدا می‌کنه. به شخصه به ندرت پیش اومد که تو طول این صفحات یاد صاحب الزمان (عج) بیوفتم، اگر هم افتادم بیشتر بازی آزاد ذهن خودم بوده و نه اشارات نویسنده. تا اینجا به نظر حقیر ایده مرکزی کتاب شکست خوردست.

به خود داستان بپردازیم. قلم نویسنده جدیده و زحمت کشیده شده براش؛ ولی هرچی داستان جلو می‌ره انگار فراموش می‌کنه سبک نوشتاریش رو و تو نیم دوم کمتر اثری از قلم اول کتاب می‌بینید.
داستان به شدت کم رمقه. عموم نویسنده‌های ایرانی تو در آوردن داستان مشکل دارن و قائم خانی نشون داد که به نحو اعلا این ایراد رو داره. شما تو طول داستان گره خاصی پیدا نمیکنید، رمان پست مدرن هم ننوشته که بگیم اینکه نشد ایراد!

قائم خانی بیشتر به منتقد بودن شناخته میشه تا داستان نویس ولی نقدهاش که به دلم نمی نشست هیچی ظاهراً قرار نیست داستان هاش هم به دلم بشینه...