یادداشت زهرا ساعدی

        داستان درمورد چند بیمار روانی و وضعیت اسف‌بارشان در بیمارستانی در روسیه است و دکتری که با فلسفه‌ی رواقی‌گری تلاشی برای بهبود اوضاع نمی‌کند. دکتر با یکی از همین بیماران دم‌خور می‌شود و در این گفت‌وگوها له و علیه فلسفه مارکوس اورلیوس و برتری هیچ کاری نکردن یا واکنش صحبت می‌کنند. 
من معمولا رمان‌هایی که مضامین فلسفی را در داستان وارد می‌کنند و وسط قصه بحث فلسفی می‌کنند را دوست ندارم اما در این داستان بحث فلسفی جذاب جلو می‌رفت و برای من خسته‌کننده نبود. این که در این حجم کوتاه چنین بحثی گنجانده شده بود هم هنر چخوف بود.