یادداشت مریم دلاوری

        زندگی نامه خواندن برای من معاشرت است، یک معاشرت بی واسطه با آدمی که شاید حتی من را نشناسد
کهکشان نیستی از همین جنس بود. معاشرت با عارفی که هر صبح برایش فاتحه می خوانم.
در بخش هایی غرق میشی در مدل نگاه این آدم به دنیا و جسم و روح و شگفتی "نیستی" که یک نوع بودن خالصانه است تو را سرشار میکنه
اما در بخش هایی حس انفعال به تو میده، در فقر مطلق هستی و هر بار خبر تولد یکی از فرزندانت را میشنوی. مدل روایت ها درباره زندگی خانوادگی اش مدلیه که فکر میکنی احتمالا شاید پدر خوبی نبوده.
و شاید قرار نیست آدمیزاد در همه زندگی اش کامل باشد