یادداشت نرگس عمویی

        تا ۲۰۰ صفحه‌ی اول واقعا برام سخت و کند پیش می‌رفت. از نظر زمانی خیلی طول کشید و چندین بار گذاشتمش زمین. ولی ۲۰۰ صفحه‌ی آخر خیلی سریع‌تر و هیجان انگیزتر پیش رفت و معلوم شد پیش‌بینیم درباره‌ی پایان کتاب و به طور کلی، موضوع و هدف اشتباه بود.
الینور یه آدم کسل‌ه، نه که خودش بگه، چون خودش از زندگی کسالت‌بارش راضی‌ه و لذت می‌بره. و هرچی جلوتر می‌ره داستان، اتفاق‌های بهتری در راستای پیدا کردن شخصیتش براش می‌افته.
از رمان‌هایی که بار روانشناسی دارن، واقعا لذت می‌برم و این هم کاملاً یکی از همون‌ها بود.