یادداشت لیلا مهدوی

        گذشته از این که در داستان‌نویسی و بعد ادبیات دفاع مقدس من استاد دهقان را کم‌نظیر دیده‌ام
می‌توانم ساعت‌ها درباره مجموعه داستان جشن جنگ او مباحثه کنم
این اثر سیر و تطور و شاید هم شهود و سلوک احمد دهقان را نشان می‌دهد
مکان و زمان اگر چه باز هم جنگ است اما دوربین احمد دهقان به سمت انسان چرخیده است و از واقعیت جنگ به حقیقت انسان معطوف شده است
احمد دهقان رنج انسان را نوشته و این به هیچ عنوان به معنای گذر او از مقوله جنگ نیست بلکه استاد دهقان اجزای صحنه را یک به یک نگاه کرده و بعد به حقیقت و یا اصالتی به نام انسان رسیده است و درک فهم و رنج او در پس حادثه جنگ.
اگر بگویم جشن جنگ منظر اگزیستانسیالیستی دارد حرف گزافی نیست.