به شدت من رو یاد نمایشنامه‌ی کالیگولای آلبر کامو می‌نداخت... از یه داستان کلاسیک یه مفهوم مدرن رو خارج کرده بود به جز مفاهیم سیاسی روزی که توش به کار رفته اشاراتی، هر چند خام و ناپخته به مفهوم تنهایی که یکی از مفاهیم اگزیستسیالیست‌هاست کرده بود. نمایشنامه‌ی متوسطی بود.
