یادداشت هستی

        این کتاب رو سر کلاس دانشگاه (!!) شروع به خوندن کردم و اونقدر جذبش شدم که تمام راه برگشت رو صرف خوندنش کردم. البته که نمایشنامه‌ی کوتاهیه و زود هم خونده میشه. همیشه با خوندن داستان‌هایی که اصول اخلاقی را زیر سوال می‌برن دچار پریشونی خاطر میشم. دوست داشتم پایانش جور دیگه‌ای باشه. کلمات و اتفاقات این نمایشنامه به‌قدری برای ما آشنا و دردناکه که موقع خوندنش سرشار از خشم بودم. ولی درنهایت... واقعا کی می‌تونه بگه کار درست چیه؟ مگه آتیش درون ما به این سادگی خاموش میشه؟ اون همه درد چطوری پاک میشه؟ هیچکس نمی‌دونه.