یادداشت حانیه

        پیشاپیش عذر می‌خوام به‌خاطر کامنت طولانیم :))


سال ۲۰۱۶ من فیلم خانه‌ی دوشیزه پرگرین برای بچه‌های خاص رو دیدم، و عاشقش شدم
عاشق داستان، شخصیت پردازی، خانم پرگرین، شهر، موسیقی و خلاصه تک‌تک چیزایی که به فیلم مربوط می‌شد
حالا بعد ۸ سال برگشتم و کتابش رو خوندم و شوکه شدم!
داستانی ضعیف، کودکانه، به‌دور از جزئیات ضروری و غیرواقعی
زمین تا آسمون با فیلمش فرق داشت
جزئیات داستان و توضیحات واقعا کم بود، مثلا یه‌جایی موقع فرار از دست هیولاها نویسنده اصلا نگفته بود که چه‌جوری فرار کردن
فقط گفته بود هیولا رو پشت سرشون گذاشتن و...
خب برای من سوال می‌شد که چطور چندتا بچه نوجوان از دست یه هیولای وحشتناک فرار کردن
داستان فیلم و کتاب کاملا از هم متفاوت بود؛
فیلم به‌خوبی تقابل دنیای کودکی و بزرگسالی رو نشون می‌داد، همون سردرگمی که همه تو نوجوانی داریم، همون احساسات خاص مهارنشدنی، همه و همه به خوبی نمایش داده شده بودن
توی جلد اول کتاب هم داستان همچنان داشت خوب پیش می‌رفت ولی از جلد دوم واقعا همه‌چی خیلی آبکی و سرسری پرداخته شد
جدیتی که تو فیلم بود از جلد دوم تو کتاب نبود،
فیلم به‌مراتب ترسناک‌تر بود و بااینکه ژانرش فانتزیِ ولی اصلا برای بچه‌ها مناسب نیست

خلاصه من‌که عاشق فیلم بودم به کتاب اصلا علاقه نداشتم 🥲