یادداشت حامد گلمکانی

        قبلا تنها اسم ایشان را شنیده بودم و برایم آشنا بود و بعد فوت ایشان و معرفی این کتاب تنها به جهت کنجکاوی که این کیست که او را پرفسور می نامند و مدام در اخبار و جراید از او نام برده میشود به سراغ  کتاب استاد عشق رفتم و خواندم و گریستم و عشق کردم و افسوس خوردم 
گریستم چون دیر شناخته بودم این بزرگ مرد را گریستم چون زندگی این مرد سراسر درد و سختی بود ازکودکی از همان لحظات که همه کودکان در پر قو لطف پدر و مادر هستن 
عشق کردم با شخصیت استاد با پشتکارش با افتخاراتش با ایرانی بودنش با عرق  وطن داشتنش نه مثل بعضی که وقتی مدرکی دارن یادشان میرود از کجا آمده ان  و ترک وطن میکنند .او میدانست اینجا چقدر زندگی سخت است چقدر قدر دان محبتش نیستند ولی یادش نرفت او ایرانی است و به عشق وطن بازگشت و من با مرامش عشق کردم 
افسوس خوردم چرا هیچ گاه قدر دان مفاخر خود نیستیم فقط بعد از فوت آنها همت کنیم کوچه ای به نامشان بزنیم و خیابانی و ...ولی هیچ گاه نخواستیم مردم این مفاخر را بشناسند و به ایرانی بودن خود ببالند 
شدیدا این کتاب را به علاقه مندان ابران و ایرانی توصیه میکنم و از فرزند برومندایشان برای نگارش این کتاب تشکر و تقدیر میکنم