یادداشت زهراءالسادات عمرانی

        این یکی از اون کتاب هاییه که انقدر خوبه که دلم نمیخواد به کسی معرفیش کنم! بعد از اینکه آخرین سه گانه ی راشل ایرن رو خوندم و بعد از مدت ها دیوانه ی یه مجموعه ی فانتزی شدم، چشمم به این کتاب افتاد. همینطور که مشاهده میکنید عنوانش اینه که چجوری بجای روزی دو هزار کلمه، ده هزار کلمه بنویسیم. به قول یکی از کسایی که ریویو نوشته بود آدم رو یاد "در پنجاه روز لاغر شوید!" و اینجور بساط ها میندازه. ولی نه. این کتاب چرت و پرت انگیزشی و کلک پول نیست. چیز بارزشیه.
اولین و مهم ترین چیزی که توش میبینید اینه که راشل میگه نوشتن فرمول نداره و هرکس یه جور مینویسه. یه روش که برای من خوبه ممکنه برای یکی مثل زهر باشه و برعکس. و بعد چیزایی رو توضیح میده که توی تمام این سال ها یجورایی حسشون میکردم و باهاشون کلنجار میرفتم ولی نمیتونستم توضیحشون بدم. اینکه چرا یه صحنه خوبه یه جای دیگه نه، چرا بعضی تکه های داستان به هم وصل نمیشن، چرا بعضی وقت ها سریع تر مینویسم و بعضی وقت ها با زور کتک هم نمیتونم داستانم رو ادامه بدم، خیلی از مشکلات جدی نوشتن رو توضیح داده. (البته این کتاب برای کسایی خوبه که آماتور نیستن و به جایی رسیدن که یه رمان بنویسن و چاپش کنن.) بعد راشل روش هایی که خودش به کار برده رو مثال زده و باز هم بارها تاکید کرده که این ها شاید به درد بعضی ها بخوره و به درد بعضی ها نخوره. زمانی که میخوندمش سعی کردم تمام جاهای مهم رو علامت بزنم اما فکر میکنم باید هرجا گیر کردم برگردم سراغش و دوباره مرورش کنم. پیش بینی میکنم لااقل دو بار دیگه بخونمش.
شاید به دردتون بخوره، شایدم نه. اما بین تمام پیشنهادها و روش ها حتماً یکی دوتا چیز بدردبخور هست که توی نوشتن یه کمک جانانه بهتون بکنه. گفتم که، انقدر خوبه که دلم نمیخواد بهتون معرفیش کنم!