یادداشت زهرا دشتی

        این کتاب رو 18 سالگی خوندم. یعنی دوره ای که آدم عاشق عشق های پرشور و احساساتی است. ولی راستش همان موقع هم خیلی جذبم نکرد. فداکاری در عشقی که شرحش داده شده بود ، یک چیزی مثل بقیه عشقهای مرسوم بود. اینکه آدم عاشق زن جوان زیبا و خوش صدایی شود و آن زن جوان هم از شدت بی پناهی به مردی که پناهش بشود دلباخته بشود هم چیز شورانگیزی نداشت. 
در حد یک رمان عاشقانه معمولی برایم بیشتر نبود. بعید هم هست الان اگر بخوانم خیلی نظرم عوض شود!