یادداشت سارا مستغاثی

        شبیه سریال‌های کره‌ای بود:) حتی از آن مدل‌های آبکی‌شان با هپی اندینگ‌های خاص خودشان و گره‌های داستانی قابل پیش‌بینی که به هر حال می تواند آدم را شب تا صبح بیدار نگه دارد و تا تمامش نکنی از دستت جدا نشود.

در کل داستان شام خوردن دسته جمعی‌شان شب‌های جمعه (؟) را دوست داشتم که هر کس باید در حداکثر ۲۵ کلمه خلاصه کتابی را که آن هفته خوانده بود، تعریف می کرد و بعد تا بی نهایت کلمه می‌توانست نظر خودش را راجع به کتاب و نویسنده و شخصیت ها و .. بگوید و این که همیشه همه‌شان کتابی داشتند که راجع به‌ آن صحبت کنند.
بقیه‌اش خیلی ارزش خواندن نداشت. مگر برای صرفا گذراندن یک روز بی حوصله.