یادداشت عطیه میرزاامیری

        خیلی عجیبه، من حتی اگر بارها و بارها کتاب‌های ضدجنگ بخونم، بازهم وحشت می‌کنم از رذالت انسان‌ها و سطح وسیع ویرانی‌شون. اما این کتاب با بیانی ساده و بدون اشاره‌ای به جنگ جهانی دوم پیش رفت. ماجرای دو دوستی که در دبیرستان باهم هستند و دوستی یگانه و ویژه‌ای دارند. همه‌چیز خیلی آرام درحال جریانه تا اینکه جنگ میشه. بازهم ما ویرانی‌ای در کتاب نمی‌بینیم و نمی‌خونیم. (البته جز ویرانی رابطه دوستی اون دو فرد) اما در پایان داستان چنان سیلی‌ای از جنگ می‌خوریم که من هنوز شوکه هستم. دقیقا در جمله‌ی پایانی این کتاب کوتاه.