یادداشت فاطیما

        گل سر سبد مجموعه ی عشق های فراموش شده !
از بس که از همه لحاظ کامل بود... از کجا شروع کنم ؟
صفورا رو به خاطر صفورا بودنش دوست دارم. به خاطر شعرهای احمقانه اش ، به خاطر عاشق بودنش ، به خاطر قلچماق بودنش . همه اینها با هم صفورایی رو ساختن که برام شد قشنگ ترین کاراکتر زن این مجموعه. رشد شخصیتی کامل و منطقی و رضایت بخش صفورا هم تو داستان ، تیر خلاص بود که به قلب ما خواننده ها زده شد و باعث شد حتی بیشتر از قبل دوستش داشته باشیم.
این از شخصیت پردازی.
داستان سرایی خیلی خوبی داشت ، یه جیغ و دست و هورا برای اعظم مهدوی که تونستن به دلنشین ترین شکل ممکن یه داستان عامیانه ی ایرانی تبار رو روی کاغذ بیارن. خوبی دیگه اش اینه که مناسب همه است. نه میشه برچسب " بچگانه " رویش زد و نه فقط به درد ادبیات زاده ها ( صفت جدید به معنی کسانی از نوادگان سعدی و مولوی و بعضا شکسپیر و تولستوی که خیلی ادعاشان می‌شود ) میخورد. بلکه همه می‌تونن با گوش دادن ازش لذت ببرن. اصل قصه گویی هم همینه ، درسته ؟ جوری قصه بگو انگار که همه مردم دارن بهت گوش میکنن....
در آخر ، نمیشه کتابی از این مجموعه بخونید و رغبتی برای ادامه آن پیدا نکنید. همه به نحوی در دام عشق خود اسیرتان می‌کنند. گل با خوی پهلوانی و بوی زیتونش ، انیسه با نگاه محزونش، رودابه با گیسوان عطر یاسش ، رابعه با فداکاریهایش و صفورا ، با تک تک کارها و حرفهایش !
از دستش ندید ... همونطور که گفتم ، سوگلیه !
به امید دیدار دوباره بین صفحات کتاب ♡