یادداشت نازنین‌زهرا زهره‌وند

        این کتاب از همون ابتدا منو یاد این ضرب‌المثل انگلیسی انداخت
Don’t judge a man until you’ve walked a mile in his shoes.
تا با کفش‌های کسی راه نرفتی، راه رفتنش رو قضاوت نکن.

رمان جالبی بود ولی اعجاب انگیز نبود. معمولی بود.
شرح قدرت زنان بود، اینکه یک زن ساده و حتی رو به فروپاشی چطور به یک زن جسور تبدیل میشه. اینکه برای حل مشکلات بجای پاک کردن صورت مسئله و دست روی دست گذاشتن، باید تلاش کرد و دنبال راه حل گشت. اینکه برای حل مشکلات باید گفت و گو کرد.
ولی شخصا با تعداد زیادی از قسمت های کتاب به هیچ وجه نمیتونستم ارتباط بگیرم. قسمت هایی که با فرهنگ ما تناقض داشت. و این تناقض انقدر شدید بود که یک جاهایی بنظرم اصلا جنبه‌ی اخلاقی درستی نداشت و نمیتونستم حق انجام یکسری کارهارو به کاراکتر بدم اونم صرفا بخاطر وجود یک سری شرایط...