یادداشت FaMoSa

        معلومه عالیه، اصلا احتیاجی به تعریف من نیست!محض آشنایی با کتاب یه بریده می‌نویسم:
«حضرت باقر علیه السلام پیغامی دارند برای شیعیان تحت عنوان‏ ابْلِغْ شیعَتَنا یا: ابْلِغوا
شیعَتَنا [1]. معلوم می‌شود حضرت احساس می‌کرده‌اند که همین فکر غلط که طبیعت تنبل‌‏پرور انسان آن را می‏‌پذیرد، در بین شیعیان هم دارد رواج پیدا می‌کند. فرمودند:
از طرف ما به شیعیان ما ابلاغ کنید که شیعه ما نیست مگر کسی که اهل ورع و پارسایی و تقوا و اهل اجتهاد باشد (اجتهاد در اینجا یعنی کوشش)، اهل کوشش و فعالیت و عمل باشد. غیر از این ما شیعه‌‏ای را هرگز نمی‏‌پذیریم.
در نهج‌البلاغه است که کسی آمد خدمت امیرالمؤمنین علی علیه السلام، عرض کرد مرا نصیحتی بفرمایید. حضرت در مقام نصیحت او چند جمله فرمودند که اولین جمله‌اش این است:
لاتَکنْ مِمَّنْ یرْجُو الْاخِرَةَ بِغَیرِ عَمَلٍ وَ یرَجِّی التَّوْبَةَ بِطولِ الْأمَلِ، یقولُ فِی الدُّنْیا بِقَوْلِ الزّاهِدینَ وَ یعْمَلُ فیها بِعَمَلِ الرّاغِبینَ‏ [2].
اگر ما امروز به علی علیه السلام عرض کنیم آقا ما را نصیحتی کنید، قطعاً از همین ردیف با ما صحبت خواهد کرد. فرمود: از کسانی مباش که امید به آخرت می‏‌بندند ولی بدون عمل (این، امید و رجاء کاذب است) و از آن کسان مباش که توبه را دوست دارد و دلش می‌خواهد توبه کند ولی با طول امل و آرزوهای دراز، یعنی توبه را تأخیر می‌اندازد و با خود می‌گوید دیر نمی‌شود، وقت هنوز باقی است. می‌فرماید: ای مرد! از آن کسان مباش که
آخرت را دوست می‌‏دارد ولی نمی‌خواهد عمل کند.
معنی جمله بعد این است: از آن کسانی مباش که وقتی سخن می‌گوید سخن کسی است که به مادیات دنیا بی ‏اعتناست ولی وقتی پای عمل به میان می‌آید آدم اسیر و بیچاره‏‌ای است، عملش عمل شیفتگان و مغرورین به دنیاست.

بحارالانوار، ج 71/ ص 179.

 ↩

نهج‌البلاغه فیض الاسلام، حکمت 142 صفحه 1160.»

ص ۴۹ ، ۵۰