یادداشت Soha Abed

        همین حالا تموم شد. بعد از حدوداً شش سال، دوباره زندگی کردمش. هیچی درموردش نمی‌تونم بگم، این تنها حسیه که دارم. هرصفحه‌ای که می‌خونی پر می‌شی از فکر و حرف، مغزت -و حتی قلبت- می‌خواد به سرحد انفجار برسه، اما مجالی پیدا نمی‌کنی که چیزی بنویسی، یا حرفی بزنی، یا خطی بکشی، یا عکسی بگیری(حتی شاید بشه گفت که وقتی برای ادا نمی‌مونه). فکر‌ها و حرف‌ها تلنبار می‌شن و در یک پایان باشکوه و تمام‌عیار، تو هم تموم می‌شی. با تموم شدنش تو رو هم خالی می‌کنه، از تموم اون فکر‌ها و حرف‌ها.
حالا اما غم کمی گلوگیرم کرده، باز هم می‌خونمش، برای بار سوم و چهارم می‌خونمش و توی سرم رویا می‌بافم. این داستان هیچوقت نمی‌میره.