یادداشت زهرا دشتی

        راستش اولین رمان فانتزی ایرانی بود که به سبک فانتزی های رایج در دنیا نوشته شده بود و پر از موهوم گویی نبود! داستان به شدت منو جذب کرد ، کشش خوبی داشت ، از نظر تخیل هم تازگی های خاص خودش رو داشت. دنیای تخیلی به حدی خوب ساخته شده بود که اگر اسم نویسنده رو نمی دیدین می تونستین تصور کنید که یک کتاب خارجیه (یعنی عناصر فرهنگی واضح نیستند توی دنیای ساخته شده)
به نظرم نمونه یک فانتزی خوب ایرانیه
حیف که فقط بعد دو سه سال هنوز ادامه اش نیومده :|
آدم حالش گرفته می شه!