یادداشت مریم علویان

        از این‌که توانستم حرف‌های یک افسر آمریکایی را《بشنوم》راضی‌ام و گمان می‌کنم در《شنیدن》و《درک کردن آدم‌ها》قدم بسیار بزرگی برداشته ام ولی غم عمیقی دارم که او و امثال او چه‌طور دقیق و هوشمندانه زندگی می‌کنند. اگرچه سیستم منظم و سفت و محکم ارتش همه جا همین است اما این‌که چه‌طور کسی مثل نویسنده‌ی کتاب توانسته آن را که گوهری ارزشمند است، به عنوان سبکی خارق‌العاده از زندگی، تعمیم بدهد و خیلی‌ها در جاهای دیگری از دنیا نتوانسته اند، قصه‌ای غصه‌دار است.
این‌که کتاب صرفا خاطره‌گویی است و به سمت تبدیل شدن به جستاری قوی نرفته، از قدرت اثرش کم می‌کند.