یادداشت وایولت

        بعد مدت هااااا یک کتاب رو در کمتر نیم روز تمام کردم....که البته قطعا حجم کمش و متن روانش بی تاثیر نبود
برخلاف خیلیا بنظر من فلش بک هاش هم خوب و هیجان انگیز بود، خصوصا برای نوجوون ها!
گفتم متن کتاب روانه، ولی بنظرم توصیفاتش خیلی محاوره ای بودن و مدام داخل اونا از اسم برند ها و برنامه های متفاوت استفاده شده بود که من از استفاده زیاد از این موارد خوشم نمیاد....
دیالوگ پردازی کتاب خوب بود، شخصیت کاراکتر هارو نشون میداد(البته این کتابی نبود که ما خیلی بخوایم شخصیت هارو بشناسیم، بهرحال داستان تقریبا مربوط به یه شبه.)
غافلگیری های کتاب واقعا خوب بود.
ولی این کتاب یه سوالی تو ذهنم مطرح کرد: آیا درسته که ما میگیم هیچکس شرور بدنیا نمیاد؟
خب باید بگم بعد خوندن این کتاب جوابم به این سوال نه شده. چرا؟ خب مشخصه که بیشتر افراد بد بخاطر برخورد های جامعه و عوامل محیطی به اون روز افتادن...ولی حقیقتا اتفاقات توی دنیای واقعی هم ثابت کرده که بعضی افراد با گرایشات غلط و رگه های قوی اختلالات روانی متولد میشن.
یکی از این افراد ایسی ساگاوا بود که خودش اعتراف کرده از بچگی گرایشات خشن و حتی آدمخواری داشته....ولی فقط یه نفر رو کشته چرا؟ خب معلومه...چون طرف اختیار عمل داره...
اینکه بگید همه بد ها تحت تاثیر محیط بد شدن، تقریبا انکار کردن قدرت شعور، آزادی و اختیار انسانه. این همه آدم سختی میکشن، هرکس در حد خودش درد داره، ولی همه قاتل سریالی نشدن!
جدا از اون، اینکه شما برای کار بد توجیهات بیارید، ماهیت کاری که کردید رو تغییر نمیده. فقط دید مردم و البته میزانی که مقصر شناخته میشید رو تغییر میده.
در کل کتاب خوبی بود احتمالا از این نویسنده باز هم کتاب مطالعه کنم.

اسپویل:


 حقیقتش من اول واقعا فریب خوردم و فکر کردم ویل قراره نقش منفی بشه، هرچند گول مظلوم نمایی های جید رو نخوردم.