یادداشت مهدی لطف‌آبادی

        با اینکه خیلی از نمایشنامه‌های رادی به نظرم شعاری و ناملموسه (که البته به خاطر قرارگیری در شرایط سیاسی خاص زمان خودش هم هست)، این نمایشنامه‌ش رو دوست داشتم... بار شعاری نمایشنامه کمتر بود و بیشتر سعی می‌کرد شخصیت‌هاش رو خاکستری جلوه بده... هر چند باز هم شخصیت فرهاد آرمین برای من اضافه و بلد شده و ناملموس بود، اما بقیه‌ی نمایشنامه رو دوست داشتم