یادداشت نرگس عمویی

        وای خدایا! چه‌قدر بد بود.
اگه بخوام بگم چی‌بود، احتمالاً این‌طور توصیف می‌کنم که یه تلفیقی از رمان‌های عاشقانه‌ی ایرانی زردقناری‌رنگ که تا وقتی هورمون‌های نوجوانی‌ت در غلیان‌اند، تابِ خواندن‌شون رو داری و ژانر رازآلودی که قدری به دور از واقعیت‌بود و تو تخیّل ذهن هیچ‌جور خواننده‌ای نمی‌شینه که اصلاً کلافه‌ات می‌کنه. به شخصه من رو هما‌ش با این سوال مواجه می‌کرد که:" چی شد این کتاب رو خریدی از نمایشگاه کتاب(فکرکنم سال۹۶)؟ کی معرفی‌کرد؟ چرا خررریدی زن؟"
بعد روی کتاب نوشته "ژانر:تریلر" که خب باید بگم...نه! Believe me, not even close.
وای، بد بود. بد بود.