یادداشت آتنا ثنائی فرد

        احتمالاً خیلی از افرادی که «باشگاه مشت‌زنی» رو می‌خونن، قبلش فیلمش رو دیده‌ن. چون فیلمش خیلی مشهورتر از کتابشه. اما من قبل از خوندن، فیلم رو ندیده بودم و بدون هیچ تصور خاصی از این‌که کتابش در مورد چیه، شروع به خوندن کردم. 
‌
همه‌چیز این کتاب صادقانه، خاص، غم‌انگیز و زیبا بود. شیوه‌ی نوشتن و روایت منحصربه‌فرده. در طول خوندن کتاب متوجه چند تکنیک خاص می‌شید که نویسنده مدام ازشون استفاده کرده و به احتمال زیاد، قبلاً جای دیگه‌ای با این تکنیک‌ها مواجه نشدید. به قدری تأثیرگذار بود که دو جا باهاش گریه کردم و بی‌وقفه خوندمش :')
‌
بعد از خوندن کتاب، فیلم رو هم دیدم (البته کامل نه) اما به نظرم اصلاً نمی‌شه دیدن فیلمش رو جایگزین خوندن کتابش کرد!
‌
 اولین تفاوت‌شون این بود که کتاب بیشتر روی مسائل اجتماعی تأکید داشت و در انتها کمی رنگ‌وبوی روان‌شناختی گرفت؛ ولی فیلم از همون ابتدا تأکیدش روی جنبه‌ی روان‌شناختی بود. ‌ اون‌طور که شخصیت‌ اصلی و تایلر توی کتاب به تصویر کشیده شدن، تا حد زیادی با فیلم متفاوته.
‌‌
 و این‌که درکل نحوه‌ی روایت کتاب چندان «سینمایی» نیست؛ یعنی طوری نوشته شده که نمی‌شه فیلمی از روش ساخت که صرفاً به کمک تصاویر بتونه اون چیزی که کتاب قصد داشته بیان کنه رو به نمایش بذاره. ‌
‌
به‌خصوص اگه فیلمش رو ندیدید، خوندن این کتاب رو پیشنهاد می‌کنم :)