یادداشت آریانا سلطانی

        بهترین شکل ممکن
مجموعه داستان‌ نوشته مصطفی مستور



اگر به خاطر لذتی که از خود متن می‌بردم نبود قطعا این سه ستاره را برای امتیاز نمیدادم.

اولین برخورد من با این نویسنده همین کتاب است. هرچند قلم او توانمندی بسیاری در خلق ساختاری مدرن و امروزی دارد، با این حال تمامی اثر برای من نوعی تصنع داشت. اگر چندین سال قبل پیش از تالستوی و پروست و گلشیری به سراغش رفته بودم شاید ۵ ستاره هم می‌شد.


این مجموعه داشتان شامل ۶ داستان‌اند که نویسنده خودش مرگ را در آنها پررنگ می‌بیند و در مجموعه کل داستان‌هایی که نشر چشمه اخیرا چاپ کرده بود و داستان‌ها بر اساس موضوعات عشق و مرگ و زندگی و … دسته بندی شده بودند اما این داستان‌ها پراکنده بود.

عنوان ابن داستان‌ها: شیراز، تهران، بندرانزلی، مشهد، اهواز و اصفهان.

هرچند تکنیک‌های جدیدی داشت اما گویی خود ریموند کارور سعی داشته با مشتق فراوان به فارسی داستان بنویسد.
نه تنها اثری از بافت فرهنگی ایران در این داستان‌ها نبود؛ حتی ضرب المثل‌ها، تلمیح، اشارات، تضمین، ایهام و غیره.
برای فیلم یا سریالی تلویزیونی عالیست، اما رمان؟ 

رابرت موزیل و کافکا و گوگول و بهرام صادقی و گلشیری هم می‌نوشتند، و جاودانه شدند.

مخلص کلام: برای سرگرمی و فراغت کتاب خوبی است و داستان‌ها سرگرم کننده و جذاب‌اند. عنصر دراماتیک داستان غالب و متن روان است.

در پناه خرد