یادداشت سعید اوضح

        بعصی از جستارهای این کتاب (یا به قول جعفر مدرس صادقی داستان‌‌) نمونه درخشان نثر فارسی در طی سال‌های گذشته است. برای  ما که اکنون در آستانه میان‌سالی هستیم نام حبیبه جعفریان به نحوی نمادین یادآور شور و لذتی است که از خواندن( خود خواندن) نصیبمان می‌شد. مهم نبود سوژه شهید چمران باشد یا امام صدر، همین که نام حبیبه جعفریان پای متن بود ،می‌خواندیم و بعد از پایان ناخودآگاه جور دیگری  به چمران و امام صدر خیره می‌شدیم.مگر نویسنده غیر از این کار چه باید کند؟
بیشتر این جستارها را خوانده بودم و برای بار دوم در قالب کتاب لذت خواندنش را چشیدم. 
در میانشان جستارهای جهان کروی نامعقول، در فاصله دو دنیا و مست بی‌باده  از نظر من درخشان‌تر بود.
شاید بار سوم در پیری ( اگر عمری بود) این کتاب را بخوانم.